درمان جراحی سرطان دهان میتواند به ناتوانی قابل توجهی از جمله ناهنجاری صورت، از دست دادن بافت سخت و نرم و اختلال در بیان، بلع و چسبیده شدن منجر شود [1]. رزکسیون استخوان به علت درمان جراحی تومور بزرگ فک پایین ممکن است منجر به نقص در طول مدت شود. توانبخشی با پروتز متحرک می تواند دشوار یا غیرممکن باشد به علت آناتومی جراحی پس از عمل جراحی، به ویژه برای بیماران دچار فقدان، که پروتز متحرک آنها تقریبا ناممکن است. ایمپلنت های دندانی برای بهبود ثبات و حمایت از پروتز مفید هستند و ایمپلنت های دندانی اخیرا نقش مهمی در بازسازی بیماران مبتلا به سرطان دهان به وسیله تسهیل پروتز پایدار ایفا کرده اند [1]. دو طرح اصلی پروتز ایمپلنت در دسترس هستند: پروتز ثابت پروتز ایمپلنت و پروتزهای پشتیبانی شده با ایمپلنت. عوامل متعددی بر انتخاب پروتزهای ایمپلنت ثابت و قابل جابجایی، مانند فضای بین فرسایشی، رابطه بین چاقی، بهداشت دهان و دندان، هزینه و اولویت بیمار تأثیر می گذارند [2]. زانی و همکاران [3] گزارش داد که هر دو پروتز ثابت پروتز ایمپلنت و پروتزهای حمایت شده با ایمپلنت توسط بیماران دایمی فک پایین به طور مساوی رضایت بخش بودند و شرایط پروتز بر رضایت فردی از لحاظ توانبخشی تأثیری نداشت. در این مورد بالقوه، یک overdenture حمایت شده از ایمپلنت که برای بهبود مجدد ناحیه مندیبول ناگهانی بعد از ماندیبولکتومی مینور به منظور درمان کارسینوم ژیژین مندیبولار تحویل داده شد، توسط پروتز ثابت ایمپلنت جایگزین شد. مسیرهای درمان مختلف باید در مرحله برنامه ریزی درمان آماده شوند.

هدف از این مقاله، ارائه یک گزارش موردی از قرار دادن ایمپلنت دندانی در یک بیمار زن 17 ساله پس از ماندیبولکتومی مینرالومی برای درمان کارسینومای لثه مندیبول، درمان پروتزهای بعدی و پیگیری تقریبا 22 ساله پس از ایمپلنت دندانی تعیین سطح.
معرفی مورد
یک بیمار زن 16 ساله حساسیت کمی به لنگه در ناحیه پرمولر فک پایین چشمی ایجاد کرد و دندان پزشک او در آوریل سال 1992 به کلینیک او مراجعه کرد. معاینه خوراکی حاوی تورم گرانول اریتماتوز بود که به راحتی بر روی لثه آلوئولار شامل منطقه ای که گسترش می یابد از پرمولر دوم سمت راست به مولر دوم چپ (شکل 1). این ضایعه رشد گسترده و سطحی را نشان داد اما عمدتا به لثه متصل بود. معاینه رادیوگرافی نشان داد که جذب استخوان آلوئولار قابل توجهی در ناحیه پره مولر فک پایین فک پایین و جذب کم در ناحیه کانین مندیبول راست (شکل 2) است. ضایعه بیوپسی شد و بررسی های هیستوپاتولوژیکی نشان داد که تکثیر سلول های تومور ناحیه ای نسبتا ناچیز به ضعیف متفاوت با چهره های متیوپیک گاه به گاه و کراتینیزه و همچنین لانه های تومور شامل سلول های میان و روشن است. اندک ساختارهای کانال مانند مشاهده شد، اما گاهی اوقات ذکر شد (شکل 3). نمونه هیستولوژیکی شبیه یک کارسینوم موکوپیدرموئید است [4]، اما به عنوان یک کارسینومای نادر لثه مندبلی ارائه شده است. درمان در ماه مه 1992 شامل برداشتن حفره آلوئولار بین قسمت های مولر دوم راست و چپ، حفظ عصب آلوئولار پایین سمت راست و سپس دوپه کردن گردن دو طرفه و پیوند یک فلپ زبان جانبی برای پوشش نقص رگه آلوئولار بود (شکل 4) . معاینه هیستوپاتولوژیک نمونه های جراحی متاستاز های غدد لنفاوی زیر مفصل دوم را نشان می دهد. دو دوره شیمیدرمانی پس از عمل برای جلوگیری از عود مجدد و متاستاز دور انجام شد.
هیچ شواهدی از عود یا متاستاز در 1 ماه 3 ماه پس از جراحی وجود نداشت و یک سیستم ایمپلنت بین المللی برای ایمپلنتولوژی (Institut Straumann AG، بازل، سوئیس) و دستگاه پروتز برای بهبود لوازم آرایشی و بهبود عملکرد قلبی فراهم شده بود. چهار ایمپلنت (سه اندازه گیری 4.1 × 10 میلی متر، یک اندازه گیری 4.1 × 8 میلیمتر) در ماه اوت 1993 در اندونزی قرار گرفت (شکل 5). سه ماه بعد، این ایمپلنت توسط سه طلا Dolder D-shaped طلا U-shaped به مقیاس طلا متصل شد و ساخته شد به تناسب انعطاف پذیری. این overdenture شامل سه بالگرد / کلیپ های مربوطه به عنوان ماتریس روی سطح intaglio عمل می کند و ضمیمه ها را به نگهدارنده نوار ارائه می دهد. Overdenture حمایت شده با ایمپلنت وارد شده و تنظیم شده تا زمانی که بیمار احساس درد (شکل 6). بیمار به دستورالعمل های بهداشت دهان داده شد و برای قرار ملاقات های بعدی برنامه ریزی شده بود. با این حال، او با پروتز راضی نبود. او دچار ناراحتی دندانی شد و یک زخم دونقیت در ناحیه فلپ زبان ایجاد کرد و او به تدریج استفاده از پروتز را متوقف کرد. بیمار برای بیش از 10 سال به طور منظم به بررسی عود یا متاستاز کارسینوم ژیژال پرداخت. اریتم خفیف و تورم مفصل ران فندقی و ایمپلنت در اثر ترشح در طول ترشح، ثانویه برای تحریک یافت می شود (شکل 7a)، و تماس با دندانهای متضاد منجر به سایش پروتزهای پیچ شده (شکل 7b) می شود. در این حالت، انسداد مخالف دندان های طبیعی را شامل می شد، و در طی 15 سال پیگیری از دست رفتن استخوان در اطراف ایمپلنت، ناچیز بود (شکل 8). پیش از این ما پیشنهادهایی را پیشنهاد دادیم که با استفاده از یک پروتز ثابت ایمپلنت جایگزین شود. با این حال، در آن زمان، بیمار تصمیم به ادامه این گزینه به دلیل بار اضافی اقتصادی. در نهایت، با این حال، بیمار مصاحبه ای را با پروتز ثابت پروتز ثابت انجام داد. بیمار مایل به انجام جراحی وسیع، از جمله جراحی پیشگیرانه و قرار دادن ایمپلنت های اضافی نبود. بنابراین، ما در ماه مه 2010 جایگزین پروتز ایمپلنت با پروتز پشتیبانی از ایمپلنت را جایگزین کردیم.
پس از برداشت، پروتز ايمپلنت ثابت با طراحي كانتينگ شامل دو واحد دنداني ساخته شد. پروتز مفصل ران در فوریه 2011 وارد شد، و انسداد نهایی را تایید و تنظیم کرد (شکل 9a، b). پروتز به ایمپلنت با استفاده از پیچ پروتز متصل شد. سوراخ پیچ با یک ماده موقت دندانی پر شده با رزین کامپوزیت قابل درمان نابود شد. بیمار از بهبود پروتز جدید در بهبود توانبخشی دهانی بسیار رضایت داشت. او به تکنیک های مسواک زدن آموزش داده شد و هر 6 ماه بازبینی شد. هیچ پلاک دندانی و محاسبات در زیر پروتز شناسایی نشد و هیچ گونه تخریب مخاطی یا استخوان در اطراف ایمپلنتها وجود نداشت (شکل 9c) که تقریبا 4 سال پس از قرار دادن پروتز نهایی سالم بود.